maandag, maart 20, 2006
Morgenochtend moet ik voor het eerst in jaren zonder muziek het openbaar (vervoer) in.
Help.
Ik wil niet luisteren naar het nutteloze gezever buiten. Dus als iedereen even het morgenochtend alleen over leuke dingen zou kunnen hebben zou daarmee mijn dag wel gered kunnen zijn.
Oh my. Oh my. Ik wilde voor iedere letter van leuke dingen een link naar een leuk ding doen. Maar bij de eerst e zag ik al nieuws waarvan ik op mijn toeter blazend en met mijn ratel rond zwaaiend moest rondspringen.
Maar.
Het is je vergeven hoor. Het is te begrijpelijk en je bent een belangrijk onderdeeltje van een te belangrijk iets om je niet al op voorhand alles te vergeven.
Ik wil niet luisteren naar het nutteloze gezever buiten. Dus als iedereen even het morgenochtend alleen over leuke dingen zou kunnen hebben zou daarmee mijn dag wel gered kunnen zijn.
Oh my. Oh my. Ik wilde voor iedere letter van leuke dingen een link naar een leuk ding doen. Maar bij de eerst e zag ik al nieuws waarvan ik op mijn toeter blazend en met mijn ratel rond zwaaiend moest rondspringen.
And the other good news is that they're doing 26 new episodes of ''Futurama'' for TV and we're hammering out the deal now. The original plan was to have the DVD's first but that's no longer the case. I'm totaly jammed dude.26 episodes zou zó, owh zó goddelijk zijn. Zo. Owh. Beter dan alles. Dan zou ik morgenochtend zelf zingen. Nou ja. Het theme fluiten. En het Bender fluitje doen. Ik wil verdorie.
Greetings from the year 3000! It still sucks!
Billy
Maar.
I'm getting different bits of info that say this news may not be the case.There IS something up Futurama project wise but but it might be the DVD's still. It's hard to keep up with things--but I'll try to do better.Dat is dan weer jammer. Damn it Billy West. Niet net zo enthousiast als als als als zijn en meteen gaan roepen en mij te vroeg enthousiast maken.
Sorry,
Billy
Het is je vergeven hoor. Het is te begrijpelijk en je bent een belangrijk onderdeeltje van een te belangrijk iets om je niet al op voorhand alles te vergeven.
zaterdag, maart 18, 2006
laid back
Hier. Daar dus. Kwam ik terecht.
Nadat ik vanmiddag uit mijn middagdutje op de bank was ontwaakt op de klanken van Mylo's Muscle Car (Sander Kleinenberg remix) en Hot Chip's Over & Over (Naum Gabo remix). Hoewel ik eigenlijk al vanaf 't hof van commerce wakker aan het worden was. Maar vanaf Mylo en zeker, owh, zo zeker en altijd, bij Hot Chip begon mijn dansbotje te jeuken.
Dat stukje 'Live Gig' in de clip, zo begon mijn Hot Chip ervaring ook. Nietsvermoedend. Internet kon me niks vertellen over wat dat 'Hot Chip'-bandje dat het voorprogramma van Soulwax in Paradiso op tien novermber 2004 zou zijn. Stond ik daar, terwijl langzaam aan steeds meer mensen voor Soulwax enthousiast verrast binnen druppelden, al mijn zelfbeheersing aan te wenden om niet het podium op te springen en ze allemaal te gaan knuffelen.
Nadat ik vanmiddag uit mijn middagdutje op de bank was ontwaakt op de klanken van Mylo's Muscle Car (Sander Kleinenberg remix) en Hot Chip's Over & Over (Naum Gabo remix). Hoewel ik eigenlijk al vanaf 't hof van commerce wakker aan het worden was. Maar vanaf Mylo en zeker, owh, zo zeker en altijd, bij Hot Chip begon mijn dansbotje te jeuken.
Dat stukje 'Live Gig' in de clip, zo begon mijn Hot Chip ervaring ook. Nietsvermoedend. Internet kon me niks vertellen over wat dat 'Hot Chip'-bandje dat het voorprogramma van Soulwax in Paradiso op tien novermber 2004 zou zijn. Stond ik daar, terwijl langzaam aan steeds meer mensen voor Soulwax enthousiast verrast binnen druppelden, al mijn zelfbeheersing aan te wenden om niet het podium op te springen en ze allemaal te gaan knuffelen.
Technics SL XP-140
Ergens tussen een cd uit de autoradio halen en mijn jas van de achterbank pakken ben ik mijn dierbaarste bezit verloren.
Al sinds het begin van de middag toen ik terug kwam van de AH ben ik steeds nerveuzer op zoek. Owh my. Owh my. Ik vind net, terwijl ik mijn research voor dit artikel doe, wat ik eigenlijk al verwachtte te vinden. De Bon. Ik ga even twee regels in een hoekje in mijn hand zitten bijten. (lees: huilen als een klein babietje, maar dan zonder al die herrie)
Goed. Het begon ooit toen ik twaalf werd en in het ziekenhuis lag. Mijn appendix was acuut aan verwijdering toe. Een huisarts, ziekenhuisdokter en ziekenhuiszuster hebben me allemaal verteld dat het wonderlijk was dat ik nog zelf liep. Ik vond dat ik buikpijn had die bij iedere hobbel waar een wiel onder mij overheen reed extra duidelijk werd. Maar die Appendix, de evil twin van Asterix, was dus weg uit mij en is uit dit verhaaltje. En nadat de ziekenhuiszusters me om zes uur sochtends wakker hadden gezongen kwamen tegen de tijd dat het bezoekuur was mijn pappa en mamma me mijn eerste cd-speler, verstopt in een Samsung Mini Hi-Fi component system Max-335 met digital clock & timer waarbij 'digital' nog schaamteloos groot en mij aanDouglasdenkendoen staat te wezen, geven. Mijn eerste cd was greatest hits '94 (vier cijfers is zó éénentwintigste eeuw) volume 10. Twee jaar later, mijn eerste zelf gekochte cd was overigens Real Things van 2 Unlimited, was er behoefte aan een discman, net zoals er later behoefte was aan een minidiscdingetje en nu aan een mp3dingetje.
Op vrijdag twintig december 1996 was het dan eindelijk zover samen met mijn pappa toog ik naar de lokale electronicaleurder, een heel dorp verderop, om mijn bestelde discman op te gaan halen. Het liep al tegen achten. Pappa had vast overgewerkt. Ik betaalde 50 gulden contant en 149 gulden met mijn eerste pinpas. Hoewel ik toen wel al een kwartier in de winkel met mijn nieuwe aanwinst aan het spelen was geweest. De uitbater had me met een geluidsfragment van een voorbij racende F1- bolide de stereo kwaliteiten van mijn Technics SL XP-140 met 1 bit MASH DA converter en een Polycarbonate Heat Resistant Body laten horen.
Om 20:10:26 was hij van mij. De winkel was al tien minuten dicht.
Maar nu ben ik hem kwijt. Na 9 jaar en ruim twee maanden van uiterst trouwe dienst. Alleen het sluitmechanisme werkte niet helemaal meer, maar dat was niets dat een elastiekje niet kon oplossen. En de batterijen hielden het maar zeven uur vol, dat was soms niet genoeg. Of een teken dat ik niet zo lang van huis moet zijn.
Verdomme.
Al sinds het begin van de middag toen ik terug kwam van de AH ben ik steeds nerveuzer op zoek. Owh my. Owh my. Ik vind net, terwijl ik mijn research voor dit artikel doe, wat ik eigenlijk al verwachtte te vinden. De Bon. Ik ga even twee regels in een hoekje in mijn hand zitten bijten. (lees: huilen als een klein babietje, maar dan zonder al die herrie)
Goed. Het begon ooit toen ik twaalf werd en in het ziekenhuis lag. Mijn appendix was acuut aan verwijdering toe. Een huisarts, ziekenhuisdokter en ziekenhuiszuster hebben me allemaal verteld dat het wonderlijk was dat ik nog zelf liep. Ik vond dat ik buikpijn had die bij iedere hobbel waar een wiel onder mij overheen reed extra duidelijk werd. Maar die Appendix, de evil twin van Asterix, was dus weg uit mij en is uit dit verhaaltje. En nadat de ziekenhuiszusters me om zes uur sochtends wakker hadden gezongen kwamen tegen de tijd dat het bezoekuur was mijn pappa en mamma me mijn eerste cd-speler, verstopt in een Samsung Mini Hi-Fi component system Max-335 met digital clock & timer waarbij 'digital' nog schaamteloos groot en mij aanDouglasdenkendoen staat te wezen, geven. Mijn eerste cd was greatest hits '94 (vier cijfers is zó éénentwintigste eeuw) volume 10. Twee jaar later, mijn eerste zelf gekochte cd was overigens Real Things van 2 Unlimited, was er behoefte aan een discman, net zoals er later behoefte was aan een minidiscdingetje en nu aan een mp3dingetje.
Op vrijdag twintig december 1996 was het dan eindelijk zover samen met mijn pappa toog ik naar de lokale electronicaleurder, een heel dorp verderop, om mijn bestelde discman op te gaan halen. Het liep al tegen achten. Pappa had vast overgewerkt. Ik betaalde 50 gulden contant en 149 gulden met mijn eerste pinpas. Hoewel ik toen wel al een kwartier in de winkel met mijn nieuwe aanwinst aan het spelen was geweest. De uitbater had me met een geluidsfragment van een voorbij racende F1- bolide de stereo kwaliteiten van mijn Technics SL XP-140 met 1 bit MASH DA converter en een Polycarbonate Heat Resistant Body laten horen.
Om 20:10:26 was hij van mij. De winkel was al tien minuten dicht.
Maar nu ben ik hem kwijt. Na 9 jaar en ruim twee maanden van uiterst trouwe dienst. Alleen het sluitmechanisme werkte niet helemaal meer, maar dat was niets dat een elastiekje niet kon oplossen. En de batterijen hielden het maar zeven uur vol, dat was soms niet genoeg. Of een teken dat ik niet zo lang van huis moet zijn.
Verdomme.
woensdag, maart 15, 2006
Sideways
Over ons. Stukjes althans. Of nee. Stukken zelfs. Brokken, zo je wil. Nee. Brokken. Zo ik wil.
Dat van die wijn is in ieder geval andersom. Hoewel dat ook nog moet groeien. En kan.
Het stukje rond Drink & Dial beviel mij wel. Nogal. Het klopte eindelijk eens. Het klopte met mijn wereld na een fles wijn of wat. Dat rond is omdat ik niet zelf dial. Ik probeer anderen te laten bellen. Hoewel ik dat niet meer mag doen van mensen die dan slapen.
Maar het klopte zo. Zo af en toe. Dat drammerige niet hoor. Nee. Dat drammerige niet. Dan zou ik mezelf zó terug trekken. En ik weet niks van een Armeense.
Van mijn bureaustoel weet ik meer. Bijvoorbeeld dat die slecht slaapt. De vloer ernaast heeft ook weinig charme. Het is geen stukje uit dit stukje passin' out/on the floor/of the bathroom van.
Dat van die wijn is in ieder geval andersom. Hoewel dat ook nog moet groeien. En kan.
Het stukje rond Drink & Dial beviel mij wel. Nogal. Het klopte eindelijk eens. Het klopte met mijn wereld na een fles wijn of wat. Dat rond is omdat ik niet zelf dial. Ik probeer anderen te laten bellen. Hoewel ik dat niet meer mag doen van mensen die dan slapen.
Maar het klopte zo. Zo af en toe. Dat drammerige niet hoor. Nee. Dat drammerige niet. Dan zou ik mezelf zó terug trekken. En ik weet niks van een Armeense.
Van mijn bureaustoel weet ik meer. Bijvoorbeeld dat die slecht slaapt. De vloer ernaast heeft ook weinig charme. Het is geen stukje uit dit stukje passin' out/on the floor/of the bathroom van.
