bloem·le·zing (de ~ (v.))

Het herhaaldelijke aan het oogcontact van Haar terwijl ze met haar roltrap afdaalde verbaasde haar. Dat mijn holle open blik reactie's uitlokt tijdens het oprollen van mijn trap verbaast mij meer.
Althans, in de verveling is geen plaats voor extra aandacht. Dat is erin besloten uitgesloten. Aandacht.
Ze loopt op blote voeten. Het is ook wel een beetje warm. Ik zweet in mijn wifebeater/hemd/tanktop. Ze loopt in de trein. Deze kant op. Wellicht vindt ze zitten met schoeisel niet fijn. Ze draait de WC in. In de trein. Op blote voeten. Dat maakt niet meer uit, blijkt als ze wegloopt.
Ik ga eens schoenen kopen.
Zo dik en donkerbruin dat de leren tas die Zij op haar buik heeft eerst een naveltruitje was. Nog een blik en ik ben het vergeten. Die aanblik.

Ze roken verdoven en knijpen. Ze willen bewegen. Ze staat in het midden even van iedereen vandaan maar niet alleen, ze is net als de mooiste al de hele avond samen. Of ze nu helemaal wil of niet. Een keer oogcontact telt niet als het niet de voorbereiding is van een herhaling. Dan is het pas één.
Harig, verveelt, moe en staan we. Maar Ze willen aandacht. Ze willen opzichtig wijzend knikkend kijkend vanaf een armlengte afstand. Ze willen maar we zijn al. We gaan al. Ze gaan al. We gaan al.
Het is vier uur.