bloem·le·zing (de ~ (v.))

Alleen loop ik naar buiten. "Op zoek naar een afhaalchinees."
In een ondergesneeuwd Almere-Stad-Centrum. Was mijn excuus.
De galerij zal morgen lijk glas zijn. Eigenlijk wist ik het niet.
De auto's die normaal in het licht van de stad glimmen, nu dof gewit.
Gevoelloos tilde ik mijn voeten in en uit de decimeters sneeuw.
Halverwege, een hond op een sokkel. Eigenlijk weet ik het nooit.
Heelerwege, een kerende vrachtwagen en een tankstation. Niet dat het iets uitmaakt.
De andere kant van Almere vond ik, na drie kwartier sneeuwgesjok.
Weer terug, om de hoek, een maagdelijk witte en lege markt.

Toen ik van net nog in Kielegat* de brug over, via de parallelweg, Traais* in reed. Toen dus. Was de eerste auto die niet degene waar ik in zat was onder het bestuur van een iemand in een roze konijnenpak en met een rozegesminkt gezicht. Het complete plaatje van een roze konijntje van ongeveer één driekwart meter hoog met een serieus gezicht achter het stuur van een verdere saaie auto, voor mijn part een Hyundai Grandeur.
Volgens mij heette die vroeger Maxima. Maar dat weet ik niet zeker. Ik weet wel zeker dat ik kunstmest in zakjes van vijftig kilogram heb gestopt. Nou ja. Dat weet ik sowieso vrij zeker. Standard procedure heet dat soms. Maar op deze zakjes stond in mooie oranje letters: "Maxima". Dat was een idee van onze vertegenwoordiger in Indonesië. Bizar genoeg, voor mijn wereld, verkocht dat. Maar in mijn wereld is het dan ook een, eh, doodszonde dat het Diaconessenhuis in Eindhoven tegenwoordig het Maxima Medisch Centrum heet. En niet meer het Catherina Ziekenhuis. Net zoals mijn Oma. Die me daar voor het laatst heeft geknuffeld. Oma Eindhoven, ook wel Oma Gorsira, ook wel Toos, ook wel Catho, ook wel Catherina. Er zit nog steeds een deukje in het dak van mijn, pappa's, SUV van toen ik op oudejaarsavond achter die naamsverandering kwam.
Maar die larger dan life bunny bracht mij op het idee dat het toch prachtig zou zijn als dit soort verkleedpartijen zich niet tot Carnaval en Provincialen in Amsterdam zou beperken. Of beter nog. Dat dat over zou zijn. Dat er een beweging op zou staan, een mode, een hype. Van mensen die zich ludiek verkleden om zo meer leut in het verkeer te brengen. Nu is auto rijden an sich best kek. Eigenlijk vind ik dat gewoon erg leuk. Alleen dat verkeer om je heen is zo nu en dan wat minder fijn. Naast dat je per auto voort bewegen natuurlijk behoorlijk prehistorisch is.
Maar! Mijn idee was dus. Om een landelijke hype te beginnen. Dat eerst mensen die een inpandige garage hebben beginnen met zich guitig achter het stuur te begeven en zo langzaam aan de wereld aan roze konijntjes achter het stuur te laten wennen zodat er niet meer raar wordt opgekeken maar instemmend wordt geglimlacht.
Owh nee. Het is de Nissan Maxima. Maar dat leeft niet zo in weblogland.
Dat er geen verbazing die vragen op zich laat volgen meer is maar goedkeuring met een glimlach voor olijk in de auto zitten. Hoewel ik twee minuten later de wild overstekende dronken en verklede brabanders zat was, om een uur of één smiddags, wat op zich wel bewonderenswaardig is, vind ik toch dat de wereld beter af zou zijn met minder verbaasde vragen en meer goedkeurende glimlachen.

*Ook wel Breda
*Ook wel Terheijden, hoewel dat als je het maar plat genoeg uitspreekt niet echt veel anders is dan Traais.

Met bovende staande zoekopdracht in Google kwam ik niet veel verder dan het veertig jaar bestaan van de Toyota Corolla en datzelfde van D66.
Bij het jubileum van de Corolla dacht ik "die gaan nog wel veertig jaar mee, makkelijk, het is potjandikkie een Toyota", geïllustreerd met wat foto's en tekeningen. Hetzelfde bij D66 maakte me alleen maar hopen dat ze eindelijk eens zijn gestopt met stuiktrekken en in vrede konden gaan rusten. Na, uiteraard, een themauitzending van de TV-show met nog één keer Ivo Niehe in optimale postuum-eer-verhaal-vertel-vorm. Niet dat ik wat tegen het programma van D66 heb hoor, ze maken er alleen vrij weinig van waar. En ze doen aan principes. Die ze dan een week later weer laten aftreden.
Even vroeg ik mij nog af of de koffiejuffrouw vanop het perron waar ik niet moest zijn voor een trein maar wel voor koffie dan misschien bedoelde dat Beatrix er na veertig jaar mee nokt en Wim-Lex, ook wel de George Clooney van Georgina Verbaan, dan nu mag.
Maar nee! De gedesïllusioneerde verslagen en leeg voor zich uit starende mevrouw die ik van haar stoeltje naast de radio, na enig aandringen (ookwel: koptelefoon afzetten), weg kon lokken zei dus in de eerste plaats al niet: "Na veertig jaar houdt ze er mee op..." maar "Na veertig jaar houden ze er mee op..." en in de tweede, derde en vierde plaats niks over de Corolla, D66 of Bea.
Nee! Dat allemaal niet.
Wat dan wel?
BZN stopt.
Er mee.




En ik wilde een grote koffie, mevrouw. De vijftien cent die dat extra kost is dat meer dan waard. Maar voor deze keer zal ik u vergeven. Sterkte met uw verlies.

Van 29 juni tot en met 2 juli ben ik weer Thuis.
Een eng warm en gelukkig gevoel vloeit vanuit mijn rechterhand onder mijn wollen vest, trui, overhemd en thermohemd door. Door mijn opzwellende borstkast. Door mijn longen. Door mijn keel.
Liefde in mijn hoofd voor een modderig grasveld

Een modderig grasveld dat ik in het verleden al aan de hand van Franz Ferdinand -de laatste keer dat ik het leuk vond-, N*E*R*D, P!nk, Admiral Freebee, Foo Fighters, 2 Many DJ's, The Dears, Bloc Party -voor een neger die het allemaal maar stom vind ziet die Kele Bloc Party er op een podium damn enthousiast uit-, QOTSA & veel meer mijn Thuis mocht voelen.