zaterdag, maart 18, 2006
Technics SL XP-140
Ergens tussen een cd uit de autoradio halen en mijn jas van de achterbank pakken ben ik mijn dierbaarste bezit verloren.
Al sinds het begin van de middag toen ik terug kwam van de AH ben ik steeds nerveuzer op zoek. Owh my. Owh my. Ik vind net, terwijl ik mijn research voor dit artikel doe, wat ik eigenlijk al verwachtte te vinden. De Bon. Ik ga even twee regels in een hoekje in mijn hand zitten bijten. (lees: huilen als een klein babietje, maar dan zonder al die herrie)
Goed. Het begon ooit toen ik twaalf werd en in het ziekenhuis lag. Mijn appendix was acuut aan verwijdering toe. Een huisarts, ziekenhuisdokter en ziekenhuiszuster hebben me allemaal verteld dat het wonderlijk was dat ik nog zelf liep. Ik vond dat ik buikpijn had die bij iedere hobbel waar een wiel onder mij overheen reed extra duidelijk werd. Maar die Appendix, de evil twin van Asterix, was dus weg uit mij en is uit dit verhaaltje. En nadat de ziekenhuiszusters me om zes uur sochtends wakker hadden gezongen kwamen tegen de tijd dat het bezoekuur was mijn pappa en mamma me mijn eerste cd-speler, verstopt in een Samsung Mini Hi-Fi component system Max-335 met digital clock & timer waarbij 'digital' nog schaamteloos groot en mij aanDouglasdenkendoen staat te wezen, geven. Mijn eerste cd was greatest hits '94 (vier cijfers is zó éénentwintigste eeuw) volume 10. Twee jaar later, mijn eerste zelf gekochte cd was overigens Real Things van 2 Unlimited, was er behoefte aan een discman, net zoals er later behoefte was aan een minidiscdingetje en nu aan een mp3dingetje.
Op vrijdag twintig december 1996 was het dan eindelijk zover samen met mijn pappa toog ik naar de lokale electronicaleurder, een heel dorp verderop, om mijn bestelde discman op te gaan halen. Het liep al tegen achten. Pappa had vast overgewerkt. Ik betaalde 50 gulden contant en 149 gulden met mijn eerste pinpas. Hoewel ik toen wel al een kwartier in de winkel met mijn nieuwe aanwinst aan het spelen was geweest. De uitbater had me met een geluidsfragment van een voorbij racende F1- bolide de stereo kwaliteiten van mijn Technics SL XP-140 met 1 bit MASH DA converter en een Polycarbonate Heat Resistant Body laten horen.
Om 20:10:26 was hij van mij. De winkel was al tien minuten dicht.
Maar nu ben ik hem kwijt. Na 9 jaar en ruim twee maanden van uiterst trouwe dienst. Alleen het sluitmechanisme werkte niet helemaal meer, maar dat was niets dat een elastiekje niet kon oplossen. En de batterijen hielden het maar zeven uur vol, dat was soms niet genoeg. Of een teken dat ik niet zo lang van huis moet zijn.
Verdomme.
Al sinds het begin van de middag toen ik terug kwam van de AH ben ik steeds nerveuzer op zoek. Owh my. Owh my. Ik vind net, terwijl ik mijn research voor dit artikel doe, wat ik eigenlijk al verwachtte te vinden. De Bon. Ik ga even twee regels in een hoekje in mijn hand zitten bijten. (lees: huilen als een klein babietje, maar dan zonder al die herrie)
Goed. Het begon ooit toen ik twaalf werd en in het ziekenhuis lag. Mijn appendix was acuut aan verwijdering toe. Een huisarts, ziekenhuisdokter en ziekenhuiszuster hebben me allemaal verteld dat het wonderlijk was dat ik nog zelf liep. Ik vond dat ik buikpijn had die bij iedere hobbel waar een wiel onder mij overheen reed extra duidelijk werd. Maar die Appendix, de evil twin van Asterix, was dus weg uit mij en is uit dit verhaaltje. En nadat de ziekenhuiszusters me om zes uur sochtends wakker hadden gezongen kwamen tegen de tijd dat het bezoekuur was mijn pappa en mamma me mijn eerste cd-speler, verstopt in een Samsung Mini Hi-Fi component system Max-335 met digital clock & timer waarbij 'digital' nog schaamteloos groot en mij aanDouglasdenkendoen staat te wezen, geven. Mijn eerste cd was greatest hits '94 (vier cijfers is zó éénentwintigste eeuw) volume 10. Twee jaar later, mijn eerste zelf gekochte cd was overigens Real Things van 2 Unlimited, was er behoefte aan een discman, net zoals er later behoefte was aan een minidiscdingetje en nu aan een mp3dingetje.
Op vrijdag twintig december 1996 was het dan eindelijk zover samen met mijn pappa toog ik naar de lokale electronicaleurder, een heel dorp verderop, om mijn bestelde discman op te gaan halen. Het liep al tegen achten. Pappa had vast overgewerkt. Ik betaalde 50 gulden contant en 149 gulden met mijn eerste pinpas. Hoewel ik toen wel al een kwartier in de winkel met mijn nieuwe aanwinst aan het spelen was geweest. De uitbater had me met een geluidsfragment van een voorbij racende F1- bolide de stereo kwaliteiten van mijn Technics SL XP-140 met 1 bit MASH DA converter en een Polycarbonate Heat Resistant Body laten horen.
Om 20:10:26 was hij van mij. De winkel was al tien minuten dicht.
Maar nu ben ik hem kwijt. Na 9 jaar en ruim twee maanden van uiterst trouwe dienst. Alleen het sluitmechanisme werkte niet helemaal meer, maar dat was niets dat een elastiekje niet kon oplossen. En de batterijen hielden het maar zeven uur vol, dat was soms niet genoeg. Of een teken dat ik niet zo lang van huis moet zijn.
Verdomme.
