bloem·le·zing (de ~ (v.))

Nog even mijn ding voor 2006. De stap maken van secretly functioning alcoholic naar functioning secret alcoholic. Nou ja, niet echt mijn ding, hoewel het woordje ding niet echt uit mijn hoofd wil. Naast mijn dank die uit gaat naar PostSecret.
Niet mijn datwoorddatikhieraldriekeereerder heb gebruikt, maar mijn dinges... wel verdeurie, daar is ie weer. Nou ja, mijn, eh, gehoereer moet maar eens afgelopen zijn. Dus.
Want dat alcoholic wil nog wel eens een buzzkill wezen. Hoewel dat eerst shit happens was. Definitie twee van I gotta go is best een buzzkill. Hoewel met de groene fee dansen leuk blijft.
Hops. Een stukje We Are Scientists, Can't Lose:

The party's all right. I might want to stop drinking / What were we talking about?
My body won't tell my mind what I've been thinking / Before it's out of my mouth
The minute I get upset that's it, it's over / I'm already out of the room
Why can't I just forget that what I know's going to hurt / There's not much else that I can do
I'm breaking my own rules, becoming someone else / Well everybody says I ought to get over myself / I'm thinking I can't move / if there isn't somewhere else to go

Tijd voor goede voornemens! Nou, voor iedereen die voor het uitzingen van tweeduizendenvijf van plan was dat vol te zingen met: "vanaf 2006, rook ik niet meer, echt niet meer!". Jullie kunnen allemaal op mijn steun rekenen. Mijn steun komt in een video-clip, een video clip de ik dankzij dat Marten me pas op Antville wees met jullie kan delen.
Roken is niet cool, verre van, luister en kijk maar naar Bob, negen & een jongen van de Schiedamse straat. Bob heeft bewezen dat het helemaal niet cool is om gravel in je vocal chords te krijgen. Bob wordt zo te horen al sinds een tiental jaren voor zijn geboorte blootgesteld aan zware shag en is hierdoor verslaafd geboren. Nu zijn niet alleen zijn portefuille en longen veroordeeld tot het levenslang, hoe kort dit ook mag worden, zijn van een slaaf van de tabaksindustrie maar ook is hij al sinds zijn vijfde duidelijk het slachtoffer van zijn ouders mislukken in hun leven. Omdat zij niks hebben kunnen bereiken pushen ze nu al jarenlang Bob tot het zijn van van Zanger Bob.
Oftewel. Roken is echt niet cool meer. It turns you into Bob's parents.

"Als de zon weer gaat schijnen"

Sorry.

Mijn wangen prikken al niet meer, maar of ik me wil scheren of een tondeuze/baardtrimmer wil kopen. Worden het dan wel weer echte stoppels of blijft het zo zacht. Ik ben dronken, maar het vóelt niet zo, en ik wil meer. Ik moet minder. Ik wil niet moeten, als ik iets niet wil is het moeten. Misschien zou ik dat niet moeten willen. Ik wil morgen niet drinken, of nee, ik wil maat kúnnen houden, ik wil niet verder weg willen, of in ieder geval denken dat ik met meer verder weg raak. Gewennig is des duivels oorkussen. Maar ik ben bang dat ik stil ben als ik niets drink. In de laatste Southpark ep, terwijl ik de naam van deze episode op zoek zie op tv.com een screencap uit de upcoming The Simpsons christmas ep, that shit makes me smile. De search functie van tv.com kan Southpark niet vinden omdat het South Park moet zijn, blijkt na het alfabetisch doorscrollen van een lijst. Juistem. Bloody Mary dus. Wat ook de titel, en in een andere betekenis het onderwerp, is van de ep Supernatural die ik als laatste zag, ep 6. Stan zijn vader, Randy, wordt ladderzat vanachter het stuur geplukt en mag via deze DUI naar de sekte die AA heet. Hier 'blijkt' dat alcoholisme een ziekte is die je niet zelf kan genezen maar waar divine intervention nodig is. Na wat gedoe en een op de paus bloedend maria-beeld komt Stan met de wijze woorden dat zijn pappa niet een geheel-onthouder moet worden maar zelfdiscipline tot mate aan moet wenden. Best een aardig puntje. Iets wat je lekker vind volledig uitsluiten verhelpt het probleem eigenlijk niet echt, ook al ren je hard weg daardoor verdwijnt de wereld niet. Zelfdiscipline. Ik moet nodig een nieuwe spijkerbroek, maar De Bijenkorf heeft online geen leuke modellen, het britse W1Style gelukkig wel, zelfs de Bethow en de Yarik, hoewel de Bethow niet echt meer in mijn maat daar staat. Volgens mij wil ik morgen wel naar Broken Flowers om wat tijd te doden.

Net, terwijl ik onderweg was seizoen één van The Simpsons met commentaartrack te gaan kijken, zapte ik nog even langs nederland 3. Daar dus die quiz. Eerst was er Linda, Roos & Jessica met Ademnood. Nostalgisch terugblikken op een periode waarin gelige tanden in Nederland nog op teevee mochten.
Het volgende filmpjes was iets uit 1972, een blanke meneer met korte krullen die zong van: "Holly came from Miami F-L-A/ hitchhiked her way across the U.S.A./ Plucked her eyebrows on the way/ shaved her legs and then he was a she". Jerrel Houtsnee wist dat dit Walk on the wild side was, maar van wie, dat was een raadsel. Onze roze-overhemden dragende presentator, Matthijs van Nieuwkerk, vroeg in opperste verbazing wanneer Jerrel geboren was. Jerrel was zeven in 1972. Ik min tien. Doris Baaten dacht dat het John Cale was, we komen in de buurt, maar voor iemand die nog gedanst heeft erop toch wel een beetje beschamend hoor. Giebel-nicht van de avond, Ara Halici, wees gauw door naar de volgende: Rene van Kooten. Rene wist gelukkig te vertellen dat het Lou Reed was. Goddank. Ik lag al minuten lang naar adem te snakken op de grond voor mijn televisie. En ik moet nodig eens stofzuigen, dus dat is geen pretje.
Gelukkig herstelde Rene bij de volgende vraag de balans onder de kandidaten. Uit welke band Lou Reed nou ook al weer afkomstig was bleek een lastige strikvraag. Het publiek mocht arrogant en zelfverzekerd 100 man sterk: "The Velvet Underground!" roepen.

En Nico is stom.