bloem·le·zing (de ~ (v.))

Op een ochtend bezorgde de wind een brief bij de eekhoorn.
Nieuwsgierig maakte de eekhoorn hem open en las:

Verlanglijst:
Een korrel suiker
Niet op de deur kloppen. Niet dansen.
Niet zingen. Niet vieren.
Ook niet toevallig langskomen.
Suikerkorrel neerleggen en meteen weggaan.
Niet méér geven en ook niet iets anders.
Niet roepen: "Gefeliciteerd zandvlieg"
Niet wachten op: "Dankjewel"
Niet ergens mee verrassen.
Niet achter een boom blijven gluren of ik naar buiten kom.
Niet boos zijn
De zandvlieg

Dat is duidelijk, dacht de eekhoorn, toen hij de verlanglijst uit had.
Hij pakte een korrel suiker en ging op wat. Van overal vandaan zag
hij de dieren komen. "Waar gaan jullie naartoe?" vroeg hij.
"Naar de zandvlied", zeiden ze. "En jij?"
"Ik ook."
In de buurt van het huis van de zandvlieg begonnen ze vlugger te
lopen. Ze legden hun suikerkorrel neer en holden weer terug. Er was
niemand die achter een boom bleef gluren of riep: "Gefeliciteerd
zandvlieg."
Toen de zon onder ging lag er een enorme berg suikerkorrels voor
het huis van de zandvlieg. De maan kwam op en de berg glinsterde
en glansde.
Naar alle kanten spiedend glipte de zandvlieg laat op de avond zijn
deur uit en haalde de suikerkorrels één voor één naar binnen. Hij
verborg ze in zijn kast, onder zijn vloer en op zijn kleine, donkere
zolder.
Toen stapte hij in bed, trok zijn deken over zich heen, wreef in het
donker zijn voelsprieten over elkaar en fluisterde: "Dank jullie wel."

Nadat ik vrijwel de hele reis in een boek had zitten lezen viel mij te midden van een drietal vrouwen in rokjes, laarzen en minstens een achterneefje ouder dan ik zelf ben, een krant op die al die tijd al open bloot op het tafeltje heeft moeten liggen. Open en bloot op een pagina die voor de helft uit 'sexshop in Epe' bestond.
Waarvan Epe via de schrijver van het boek en diens dochter als eerste mijn aandacht trok. Daarna de sexshop. Want dat is altijd heikneuterig leuk en controversieel in de Bible Belt.
Na de eerste impuls die mij een krant in mijn handen opleverde. Dubbelgevouwen en al. Daar hou ik niet van. Bij boeken niet en bij kranten niet. Was de combinatie van gezelschap en duidelijk waarneembare titel toch wel het fijnste. Een fractie van een seconde het idee controversieel en acht te zijn. Ondanks dat het in de krant staat is het focussen alleen daar op afwijkend.

Pas. Was ik in Suriname.
Langs bij mijn mooie meisje.
Naast dat dat heel fijn was, is Suriname ook een fascinerend land. Want ondanks dat mensen overal uiteindelijk heel erg hetzelfde zijn is het toch ook anders genoeg om weer eens geinspireerd over straat en door de dag te gaan. De handelingen die je verricht hebben uiteindelijk wel hetzelfde doel en resultaat als in het meer dan bekende Nederland. Maar. Je komt er met andere middelen, in een ander tempo en langs een andere weg.
Ergens is het niet zo verwonderlijk dat dit hier volgende nummer niet is gaan vervelen aangezien het op een hoger persoonlijk, nee, prive, niveau de soundtrack voor een periode is geworden.
Meer op het eerste gezicht als ik dat niveau niet had is het bijzonder dat dit vrij eenvoudige nummer niet iets is wat ik spuugzat ben. Ondanks dat het diverse keren per dag vanuit een huis, kroeg of, meestal, auto luidruchtig op je af komt. Elke dag weer.
Een dag zonder Damaru is niet compleet.

Terwijl ik in Heroes Hiro en Ando aanschouwde die voor het eerst met vers verworven zwaard vanop een dak in de toekomst kijken, over New York uit.
Terwijl ik dat keek realiseerde ik me dat dat de toekomst is. Dat wat ik dacht te horen maar uiteraard niet hoorde.
De toekomst klinkt als achteruit rijdende vrachtwagens op een bouwplaats.
*beep-beep*
Wederopbouw. Continue wederopbouw.

Buiten hoor ik niks. Het is ook bijna zondag.
Binnen niet meer dat het zachte van mijn iMac.
Net alsof er zachtjes warm water door een radiator stroomt.

Twee, voor een straat zonder, luidruchtige jongens fietsen langs
aan de andere kant van mijn rolgordijnen en dakkapel.
Mijn rolgordijnen zijn zo oud, wanneer er fel zon er op staat
kun je korte en lange scheuren van het steeds weer op en af rollen zien.
Ongetwijfeld onderweg naar de discotheek en swingcafe een dorp verderop.
Daar ingedronken binnen schuifelen en met ranzig bier en veel aan te sluiten
in een polonaise op sneu kansloze muziek.
Met veel en gezamelijk is het.
Het individu overstijgend.
Frowned upon bij geen deelname.

Lijkt me toch een stuk fijner dan hier. Daar zijn.
Niet alleen omdat ik hier alleen ben. En daar samen zijn.
Hier schijnt dan nu wel de zon, maar de wind is koud, daar zal het 25+ zijn.
Hier gaat alles gehaast. Daar kun je maar beter goed in niets doen zijn.
Veel te warm en mooi om je dag met meer dan leven te vullen.

Dat ik tijd verspil.
En te ver weg woon.
Ik wil niet reizen.
Ik wil fietsen!
Helemaal zelf.
Slaap zacht. (Tot morgen)
Lief.

Air blijft toch de ideale zondagochtendmuziek. Ook smiddags nog. Niet dat het bevorderlijk is voor je activiteit of niet-in-slaap-vallen-op-de-bank.
Het is al helemaal donker als ik voor het eerst buiten geraak. Het is al uren donker, dat ook, maar het is al vroeg donker. Van de wintertijd heb ik nog niks gemerkt. Die één á twee dagen in de week dat ik vroeg op sta en voorbij de demping van de gordijnen kom is dusdanig onregelmatig dat er geen sprake is van een gevoelsmatig significant verschil. Wat niet erg is.
Buiten ruikt het naar houten open haard vuren en zweet, of de zee is oud. Ik heb toch gedouched? Ja. Er is niemand. Wel brood in de diepvries. Het is nog vroeg maar ik heb mijn brood voor morgen al van boter en beleg voorzien. Want ik heb niks meer om nu te zien en alleen een spelletje spelen is toch ook niks, toeschouwers of medespelers maken het toch boeiend.
En voortdurend lezen is ook iets wat regelmatig met pauzes moet worden onderbroken.
Het laatste album van Okkervil River staat op. The Stage Names. De demo versie, uiteraard. Volledig uitgewerkte en geproduceerde versies van eenvoudige singer-songwriter akoestische nummers doen het vaak toch niet.