bloem·le·zing (de ~ (v.))

Op een ochtend bezorgde de wind een brief bij de eekhoorn.
Nieuwsgierig maakte de eekhoorn hem open en las:

Verlanglijst:
Een korrel suiker
Niet op de deur kloppen. Niet dansen.
Niet zingen. Niet vieren.
Ook niet toevallig langskomen.
Suikerkorrel neerleggen en meteen weggaan.
Niet méér geven en ook niet iets anders.
Niet roepen: "Gefeliciteerd zandvlieg"
Niet wachten op: "Dankjewel"
Niet ergens mee verrassen.
Niet achter een boom blijven gluren of ik naar buiten kom.
Niet boos zijn
De zandvlieg

Dat is duidelijk, dacht de eekhoorn, toen hij de verlanglijst uit had.
Hij pakte een korrel suiker en ging op wat. Van overal vandaan zag
hij de dieren komen. "Waar gaan jullie naartoe?" vroeg hij.
"Naar de zandvlied", zeiden ze. "En jij?"
"Ik ook."
In de buurt van het huis van de zandvlieg begonnen ze vlugger te
lopen. Ze legden hun suikerkorrel neer en holden weer terug. Er was
niemand die achter een boom bleef gluren of riep: "Gefeliciteerd
zandvlieg."
Toen de zon onder ging lag er een enorme berg suikerkorrels voor
het huis van de zandvlieg. De maan kwam op en de berg glinsterde
en glansde.
Naar alle kanten spiedend glipte de zandvlieg laat op de avond zijn
deur uit en haalde de suikerkorrels één voor één naar binnen. Hij
verborg ze in zijn kast, onder zijn vloer en op zijn kleine, donkere
zolder.
Toen stapte hij in bed, trok zijn deken over zich heen, wreef in het
donker zijn voelsprieten over elkaar en fluisterde: "Dank jullie wel."