zaterdag, april 22, 2006
Wooo! I
Net als vorig jaar, 2005, huppelde ik weer rond op Motel Mozaique, 2006 nu.
Net als toen ga ik niet stoppen met typen. Na de vorige zin. Of na deze.
Na vrijdag wegens wat laat vertrekken wegens, eh, laat vertrekken, naar Rotterdam te zijn gelaagvlogen was het tijd voor Motel Mozaique. Ook wel een feestje onderbroken door een zaterdagochtend die je doorbrengt met wachten. Een soort voetbalrust met commentaar van Hans Kraay senior.
Na een lange rij bij Nighttown, Adam Green trok zoveel bezoekers dat zelfs nog even kort bij Tomán binnenhuppelen geen goed idee was, aan te hebben gekeken en het hoofd te hebben geschud, stond, nee, zat, zaten, de drie meisjes van Midaircondo in de Kleine Zaal van de Schouwburg. Om met mijn afsluitende en o zo ware woorden te beginnen: "We kunnen wel naar huis. Mooier wordt het toch niet." Gezeten in feeërieke jurken van groene tule op krukjes met samplers op schoot brengen ze uiterst geconcentreerd of eerder toegewijd eraan muziek die op mij het effect heeft van een boomstam die met mijn bovenlichaam om hetzelfde stukje ruimte vecht. Maar dan op een positieve manier. Mijn torso wilde in tweeën scheuren van fijnheid. Gelukkig was mijn ribbenkast er ook nog. Niet dat mijn hoofd dat nog wist. Dat zweefde ergens met een rotgang en grijns door de muziek heen. Na een paar nummers op de krukjes stond Lisen (Rylander) voorzichtig op en sloop met sampler en snoeren naar haar tafel vol met keyboardjes & een powerbook. Even later zo ook Lisa (Nordström) en Malin (Dahlstrom). Maar dan naar hun eigen tafel. Lisen trok haar laarzen uit en betoverde me nog wat verder met haar saxofoon. Ook de diverse speelgoedjes die vanop de tafels opdoken werden behandeld alsof het muziekinstrumenten waren. En he! Dat waren het.
Na de kleine zaal verdwaasd uit te zijn gestrompeld op zoek naar koffie was de zaal bij Paavoharju al volzet maar bij Battles in de Main Hall kwamen we nog makkelijk binnen. Battles is een net alsof er vier knullen bezig zijn elkaar in een videospelletje te bestrijden. Maar dan met muziekintrumenten. En de drummer is een orang-oetan. Zijn crash-cymbal hing op een meter of twee hoogte. Maar dat belemmerde hem niet in het meppen van dat ding. Zittend.
65daysofstatic in de Basement ondernaast Battles was energiek. Een beetje als Sunn O))) maar dan met die monnikskappen afgeworpen en on speed. Dat ik pas tegen het einde van het optreden er achter kwam dat er ook een drummer aanwezig was en niet een laptop doet daar niets aan af.
Tegen twaalven vooraan bij power-trio We Are Scientists. Met die bassist die die bril die net een platte duikbril is. Of iets anders briljants. En een Snor. Wat natuurlijk leuk is. Naast een cohort aan meisjes dat uit volumptueze borst meezingt met My body is your body/I won't tell anybody/If you wanna use my body/Go for it, yeah/My body is your body/I won't tell anybody/If you wanna use my body/Go for it, yeah met mezelf. Maar het was vrij rustig daar. Ondanks dat het de band is die weer eens bevestigd dat de beste britrock uit New York komt. Wat wel gekomen zal zijn door de aanwezigheid van Mogwai even later in de grote zaal van de Schouwburg. Tegen de tijd dat ik daar aankwam was het vol. Hoewel de dringende kudde achter het touw leuk om te observeren was had het optreden van Mogwai via een monitor vrij veel weg van een Olympische afsluitingsceremonie. Een hoop herrie en lichten maar na een paar minuten heb je het wel gezien. Coldcut even later in de Main Hall zag er wat statisch uit. Van Black Dice in de Basement had ik de strekking na een poosje wel begrepen en leek het me wel wat om om drie uur in mijn bed te kunnen ploffen. Tegen de tijd dat het drie uur was en ik thuis was ik dat gelukkig al weer vergeten.
Had ik al gezegd dat Midaircondo geweldig was?
Net als toen ga ik niet stoppen met typen. Na de vorige zin. Of na deze.
Na vrijdag wegens wat laat vertrekken wegens, eh, laat vertrekken, naar Rotterdam te zijn gelaagvlogen was het tijd voor Motel Mozaique. Ook wel een feestje onderbroken door een zaterdagochtend die je doorbrengt met wachten. Een soort voetbalrust met commentaar van Hans Kraay senior.
Na een lange rij bij Nighttown, Adam Green trok zoveel bezoekers dat zelfs nog even kort bij Tomán binnenhuppelen geen goed idee was, aan te hebben gekeken en het hoofd te hebben geschud, stond, nee, zat, zaten, de drie meisjes van Midaircondo in de Kleine Zaal van de Schouwburg. Om met mijn afsluitende en o zo ware woorden te beginnen: "We kunnen wel naar huis. Mooier wordt het toch niet." Gezeten in feeërieke jurken van groene tule op krukjes met samplers op schoot brengen ze uiterst geconcentreerd of eerder toegewijd eraan muziek die op mij het effect heeft van een boomstam die met mijn bovenlichaam om hetzelfde stukje ruimte vecht. Maar dan op een positieve manier. Mijn torso wilde in tweeën scheuren van fijnheid. Gelukkig was mijn ribbenkast er ook nog. Niet dat mijn hoofd dat nog wist. Dat zweefde ergens met een rotgang en grijns door de muziek heen. Na een paar nummers op de krukjes stond Lisen (Rylander) voorzichtig op en sloop met sampler en snoeren naar haar tafel vol met keyboardjes & een powerbook. Even later zo ook Lisa (Nordström) en Malin (Dahlstrom). Maar dan naar hun eigen tafel. Lisen trok haar laarzen uit en betoverde me nog wat verder met haar saxofoon. Ook de diverse speelgoedjes die vanop de tafels opdoken werden behandeld alsof het muziekinstrumenten waren. En he! Dat waren het.
Na de kleine zaal verdwaasd uit te zijn gestrompeld op zoek naar koffie was de zaal bij Paavoharju al volzet maar bij Battles in de Main Hall kwamen we nog makkelijk binnen. Battles is een net alsof er vier knullen bezig zijn elkaar in een videospelletje te bestrijden. Maar dan met muziekintrumenten. En de drummer is een orang-oetan. Zijn crash-cymbal hing op een meter of twee hoogte. Maar dat belemmerde hem niet in het meppen van dat ding. Zittend.
65daysofstatic in de Basement ondernaast Battles was energiek. Een beetje als Sunn O))) maar dan met die monnikskappen afgeworpen en on speed. Dat ik pas tegen het einde van het optreden er achter kwam dat er ook een drummer aanwezig was en niet een laptop doet daar niets aan af.
Tegen twaalven vooraan bij power-trio We Are Scientists. Met die bassist die die bril die net een platte duikbril is. Of iets anders briljants. En een Snor. Wat natuurlijk leuk is. Naast een cohort aan meisjes dat uit volumptueze borst meezingt met My body is your body/I won't tell anybody/If you wanna use my body/Go for it, yeah/My body is your body/I won't tell anybody/If you wanna use my body/Go for it, yeah met mezelf. Maar het was vrij rustig daar. Ondanks dat het de band is die weer eens bevestigd dat de beste britrock uit New York komt. Wat wel gekomen zal zijn door de aanwezigheid van Mogwai even later in de grote zaal van de Schouwburg. Tegen de tijd dat ik daar aankwam was het vol. Hoewel de dringende kudde achter het touw leuk om te observeren was had het optreden van Mogwai via een monitor vrij veel weg van een Olympische afsluitingsceremonie. Een hoop herrie en lichten maar na een paar minuten heb je het wel gezien. Coldcut even later in de Main Hall zag er wat statisch uit. Van Black Dice in de Basement had ik de strekking na een poosje wel begrepen en leek het me wel wat om om drie uur in mijn bed te kunnen ploffen. Tegen de tijd dat het drie uur was en ik thuis was ik dat gelukkig al weer vergeten.
Had ik al gezegd dat Midaircondo geweldig was?
