woensdag, juni 01, 2005
Gelukkig drink ik weer?
In mijn 4note book staat nog iets voor hier over de libelle zomerweek en mijn treinreis langs het station almere strand dat speciaal voor deze happening in gebruik wordt genomen. Het zal er ook ooit wel permanent komen. Net als een station tussen strand en muziekwijk, maar nu zijn ze daar nog druk bezig met een enorm gebied zo goed als bouwrijp hebben. De meneer van de NOS dook opeens op ergens na de rode knop en de "daag" naar de tafel rechts. Later ben je op het nieuws dan één van de mensen die rustig vertelde waarom hij/zij voor was, niet één van tegenkermers. De Volkskrant ... hmmm ... de volkskrant? of toch niet. Hmm. Iets verkoopt een boek, het/een barbequeboek. Het onderschrift is: "vooral voor mannen".
De met enthousiaste huisvrouwen overladen treinen zijn te doorstaan met wat juiste voorbereiding. De voorbereiding op een treinreis almere uit ten tijde van de libelle zomerweek vergt vooral het de dag zelf niet, geen mandarijntje, eten. Zo komt het nerveus opengetrokken halve liter liter blik dat een minuut of twintig in de diepvries heeft gelegen tenminste nog enigzins aan en is het allemaal best te negeren via de beats en bliepjes van This Jockey IV en het lezen van "De Wereld gaat aan vlijt ten onder". Beiden zijn trouwens sowieso een opwekkend en kalmerend tijdsverdrijf. Met fijn. Wat mijn netvlies, naast wat afkeurende blikken, een ongeschoren hoofd met een koptelefoon op naast een voddig boek een blik bier erv00r is zeker weer niet goed, nog wel registreerde was dat er, wat ik dan weer meisjes noem, meisjes van rond mijn leeftijd van die libelle zomerweek vandaan kwamen. In de metro stond een geblondeerde huisvrouw die zich in het water in een SUV mocht uitleven. Woehoe! Daar gebruik je een SUV dus, eh, nooit voor. Hoogstens rij je een keer een weiland in of een zandstrip waar eerst een straat in spangen was.
Dat nieuwe album van the white stripes klinkt vooral als dingen die al eens zijn gedaan en overleden, the rolling stones & janis joplin, dat soort dingen. Niet als iets eigens. Robyn & Geri Halliwell zijn dan leuker. Owh ja. 'On a plain' heet het. Hij doet het gewoon. I'm on a plain, I can't complain. Dat heb ik pas vorig week woensdag geluisterd, ja, het was woensdag.
De met enthousiaste huisvrouwen overladen treinen zijn te doorstaan met wat juiste voorbereiding. De voorbereiding op een treinreis almere uit ten tijde van de libelle zomerweek vergt vooral het de dag zelf niet, geen mandarijntje, eten. Zo komt het nerveus opengetrokken halve liter liter blik dat een minuut of twintig in de diepvries heeft gelegen tenminste nog enigzins aan en is het allemaal best te negeren via de beats en bliepjes van This Jockey IV en het lezen van "De Wereld gaat aan vlijt ten onder". Beiden zijn trouwens sowieso een opwekkend en kalmerend tijdsverdrijf. Met fijn. Wat mijn netvlies, naast wat afkeurende blikken, een ongeschoren hoofd met een koptelefoon op naast een voddig boek een blik bier erv00r is zeker weer niet goed, nog wel registreerde was dat er, wat ik dan weer meisjes noem, meisjes van rond mijn leeftijd van die libelle zomerweek vandaan kwamen. In de metro stond een geblondeerde huisvrouw die zich in het water in een SUV mocht uitleven. Woehoe! Daar gebruik je een SUV dus, eh, nooit voor. Hoogstens rij je een keer een weiland in of een zandstrip waar eerst een straat in spangen was.
Dat nieuwe album van the white stripes klinkt vooral als dingen die al eens zijn gedaan en overleden, the rolling stones & janis joplin, dat soort dingen. Niet als iets eigens. Robyn & Geri Halliwell zijn dan leuker. Owh ja. 'On a plain' heet het. Hij doet het gewoon. I'm on a plain, I can't complain. Dat heb ik pas vorig week woensdag geluisterd, ja, het was woensdag.
