<$BlogRSDUrl$>

zaterdag, mei 14, 2005

Ode aan het meisje dat in de trein zat en naast een rood gezicht ook glimmende vetergaten had. 

Owh! Jaga! Jazzist! Jullie lui, jullie tien, want dat telde ik.
Best. Concert. Ever. Zegt de Jeff Albertson in mij. Dat soort dingen zegt hij wel vaker in mij en via mij als er niet veel meer te zeggen is, eigenlijk.
Zweven van Muziek blijft toch wel Heel Fijn. Zou ik zeggen. Eigenlijk wilde ik vooraf achteraf zeggen: "Het is geen EliZe maar het is toch ook wel aardig."

Dat laatste zal ze nog steeds wel hebben. Het eerste leek meer tijdelijk.

Scandinaviërs zien er doorgaans ook zo lief herkenbaar uit. Tenminste, degene die ik heb zien optreden. Petje. Nette baard. Krulloos haar tot in de nek zonder een matje te zijn, eerder h1p retro. Maar ook zonder Petje en Nette baard zijn er. Zelfs zonder h1p retro haar. De uit 1982 afkomstige Anders Hana had naast een strijkstok een wilde omhoogstekende bos haar. Niet zo als David, maar ze zouden het vast goed kunnen vinden.

Op naar I Am Kloot, om "en dat was zes" te zeggen.

Ze stapte in Weesp uit.

eXTReMe Tracker