zaterdag, mei 08, 2004
Vermist: Truckers
Een emotionele dag was mijn werkdag gisteren. Toen ik rond half acht op zoek ging naar mijn schoenen waren ze er niet meer. Mijn trouwe metgezellen voor de afgelopen 2-3 jaar, iedere werkdag stonden ze voor me klaar zonder ooit ook maar één keer te zeuren dat ik ze te lang alleen onder de rode, verroeste kachel had laten staan. Geen berg kunstmest was te steil om te beklimmen, geen modderpoel te smerig om te doorwaden, geen heftruckpedaal te glad om met precisie te beroeren, geen pallet, hamer, bonk kunstmest, rollerbaan of moorddadige opzakmachine was in staat de stalen neuzen te krenken.
Maar nu moet ik het zonder ze stellen, een metalen arm heeft het leer versneden waardoor het zacht paarse, zonder roze te zijn, van de stalen neuzen zich rechts toonde. Voor de gevoelloze schoonmaaksters was dit reden genoeg om ze achteloos weg te werpen.
Nooit meer zal ik mijn voeten in de in ontbinding verkerende binnenschoenen steken. Nooit meer zal ik rechts de zelf geknipte veter en links de uit een vuilnisbak geviste tweedehands veter strikken. Nooit meer zal ik ze dragen.
Om half negen heb ik bij de in 1888 door Pieter v. Alphen en zijn vrouw Cornelia Damen in Wagenberg opgerichte smederij een nieuw paar besteld, Truckers, hoog, maat 44, ze zijn er dinsdag.
Maar nu moet ik het zonder ze stellen, een metalen arm heeft het leer versneden waardoor het zacht paarse, zonder roze te zijn, van de stalen neuzen zich rechts toonde. Voor de gevoelloze schoonmaaksters was dit reden genoeg om ze achteloos weg te werpen.
Nooit meer zal ik mijn voeten in de in ontbinding verkerende binnenschoenen steken. Nooit meer zal ik rechts de zelf geknipte veter en links de uit een vuilnisbak geviste tweedehands veter strikken. Nooit meer zal ik ze dragen.
Om half negen heb ik bij de in 1888 door Pieter v. Alphen en zijn vrouw Cornelia Damen in Wagenberg opgerichte smederij een nieuw paar besteld, Truckers, hoog, maat 44, ze zijn er dinsdag.
