maandag, mei 31, 2004
Treinverhaaltje
Op de middag van afgelopen donderdag zat jij, Zuid-Amerikaanse man, grijzend haar, snor, sikje, eenvoudig gekleed en een grijze rugzak, in een vierzits voor de tweezits waarin ik, Europese knul, kort, donkerbruin haar, bril, een biografie over Frank Zappa in de hand, jeans & zwart T-shirt met wit opschrift en een legergroene weekendtas, zat.
Nadat de intercity, vanuit de richting Amsterdam richting de richting Dordrecht, waar ik vanaf Leiden in zat, vanaf station Den Haag HS richting Rotterdam vertrok zag ik, nadat ik een aansteker in gebruik rook, jou een glimmend metalen pijp roken, wat een geur als die van verbrandend plastic verspreidde.
Hierna prevelde jij, terwijl de kilometers spoor onder ons door trokken, met opengesperde ogen, waardoor het wit je verder donkere ogen overheerste en dat je zo een wat maniakale uitstraling gaf, voor je uit, starend door het raam naar buiten.
Het toeval wil dat door de weerspiegeling van je prevelende verschijning in het treinraam het net leek alsof je naar mij prevelde. Nu, zeker nadat ik de opvolgende dagen steeds vaker op onverklaarbare wijze gevallen voorwerpen voor mijn voeten tegenkom, kleine meisjes in het rood me aanstaren, deuren door de wind dichtvallen en meer onheilspellende factoren, is bij mij langzaam het vermoeden gerezen dat jij een overgebleven priester der Inca's danwel Azteken bent en daarmee de vraag of jij mij hebt vervloekt?
Reacties onder nummer 001
Nadat de intercity, vanuit de richting Amsterdam richting de richting Dordrecht, waar ik vanaf Leiden in zat, vanaf station Den Haag HS richting Rotterdam vertrok zag ik, nadat ik een aansteker in gebruik rook, jou een glimmend metalen pijp roken, wat een geur als die van verbrandend plastic verspreidde.
Hierna prevelde jij, terwijl de kilometers spoor onder ons door trokken, met opengesperde ogen, waardoor het wit je verder donkere ogen overheerste en dat je zo een wat maniakale uitstraling gaf, voor je uit, starend door het raam naar buiten.
Het toeval wil dat door de weerspiegeling van je prevelende verschijning in het treinraam het net leek alsof je naar mij prevelde. Nu, zeker nadat ik de opvolgende dagen steeds vaker op onverklaarbare wijze gevallen voorwerpen voor mijn voeten tegenkom, kleine meisjes in het rood me aanstaren, deuren door de wind dichtvallen en meer onheilspellende factoren, is bij mij langzaam het vermoeden gerezen dat jij een overgebleven priester der Inca's danwel Azteken bent en daarmee de vraag of jij mij hebt vervloekt?
Reacties onder nummer 001
