bloem·le·zing (de ~ (v.))

Het was al vroeg druk daar. Op donderdag. En ik had me verslapen, tot een uur of vijf. In plaats van dan al in de auto zitten. Om kwart voor acht, toen ik op de Haachtsesteenweg aankwam was er al, zogezegd, file. Hoewel het daar dan meer een rij is. Zelfs met auto's. Wat gelukkig niet wegnam dat ik dichtbij waar ik A3 op wilde kon parkeren. Om één of andere reden waren er niet zo veel auto's tot voor doorgereden, en dat vond ik niet erg. Wat ik dan wel weer minder vond was dat, naast dat ik geen campingticket in de voorverkoop had gekocht en dus een derde meer kwijt was in plaats van een kwart minder, er een rij was om A3 op te komen. Op de radio hadden ze het er al over toen ik nog op de Haachtsesteenweg stond dat er al tienduizend mensen binnen waren. #13215 hier! Het idee om niet één maar, om verder te beginnen, twee van de drie ingangen open te doen kon weer wel mijn goedkeuring wegdragen.
Van omachtuurinmijntentjeliggenentotminstenstwaalfuurdoorslapen kwam niet zoveel. Het bleef bij mijn hamer uitlenen, een negerin haar spullen op haar hoofd zien dragen en tot vijf uur in de zon liggen. Ja. Hee. Ik dacht dat het om vijf uur open ging en dat het om kwart voor vijf begon. Dus Matisyahu heb ik een beetje volledig gemist. Voor Deftones was ik wel op tijd. Wat ik daarvan maakte was: unintelligible noise.
Maar!. Om kwart over zeven was het eindelijk tijd voor Tool. Wat ik heerlijk liggend in de zon en op het gras vanaf vrij ver in de wei op heb liggen slobberen. Ze waren zijn zo lief om één van mijn ooit allerlievelingsooit te spelen. Sober. Waarbij ik dus eigenlijk op wil springen en meeblèren. Het werd liggen blijven en niet meer dan mijn linkervoet bewegen. En zachtjes zingend zweven. Hierna vond ik het hoog nodig tijd om eens mijn AC/DC trui te gaan doen. Over een Calvin Klein hemd heen aan.
Red Hot Chili Peppers! Mijn eerste gedachte live, wat aan het instrumentale intro kan gelegen hebben, een beetje, was gelijk aan die bij Stadium Arcadium. Ze hebben John Frusciante los gelaten. Jimi Hendrix in een houthakkershemd. Wat je trouwens wel kunt dragen. Anthony Kiedis nakleden staat zo, nou ja, stom gewoon. Nu is Anthony ook vooral een goede frontman, meer dan een zanger. Die mag er best eens extravagant eigenstijlvol uit zien. Net als Flea in zijn malle, eh, bodysuit. Net als in die nieuwe clip. Om mij naast de muziek hier op te vrolijken was er nog een klein, waarmee in ik op in lengte doel, meisje. Ze kon niks zo van achter mij. Natuurlijk mocht zij, als klein meisje, voor mij staan. Die ene stap na achteren overleef ik ook wel. Maar ik ga er geen gewoonte van maken, dan sta ik zó achteraan. Maar. Eh. Ja. Meisje. Ja. Nou ja, niet Meisje, die kwam pas bij Kanye, maar wel meisje. Samen met haar vriendje had ik dikke pret dat ze staande achter de mensen die eerst voor mij stonden nog steeds geen klap kon zien. Er, zogezegd, geen klap mee opgeschoten was.
En owh! John speelde, in zijn eentje, de rest was even foetsie, op zijn gitaar en stembanden 'how deep is your love'. Mighty mighty fun.
Hierna zouden de Black Eyed Peas nog komen. Niet als main act van de donderdag, ondanks dat ze afsluiter waren, RHCP was main, maar moest nog rap ergens anders heen. En ze zijn ook vast gekomen hoor. Maar daar wilde ik niet op wachten. Ik was het wachten na een kwartier zat. Ik wil Fergie helemaal niet live zien. Die plasvlek. Ik heb ze als live gezien. Ze doen alles springend.
Morgen misschien wel meer over Motel Mozaique! Eh. Rock Werchter.